Henk Vanetie
Thailand Khao Sok...N
In het Thailand Khao Sok National Park bevindt zich een groot stuwmweer. Dit vormt een heel bijzonder landschap met de omliggende bergen, die vaak stijl omhoog steken. Op sommige plekken is het van bovenaardse schoonheid.
Sky full of balloons
Om 5 uur 's morgens opgehaald worden bij je accommodatie. In het pikkedonker de lucht in, de duisternis enkel opgelicht door de gasbranders van de ballonnen om je heen. Langzaam komt de zon op en zie je een licht volledig bedekt met luchtbalonnen. Een zonsopkomst in een ballon in Cappadocië is een onvergetelijke ervaring.
Het laatste licht in.
Chinguetti ligt aan de rand van Erg Ouarane, een immense zandwoestijn die reikt tot aan de stad Ouadane. De Erg is 1000 km² groot en de duinen kunnen hoogten bereiken tot wel 400 meter. Net buiten het dorp beginnen de eerste duinen en vanaf de top het je een fantastisch uitzicht over het landschap. Een zonsondergang in de woestijn is altijd een magisch moment. Als de zon nog net boven de duinen uitkomt en de laatste zonnestralen het zand een warme gloed geeft, voel ik magie. Nog mooier wordt het als er in de verte een karavaan tevoorschijn komt. Ze zijn bijna thuis.
Whanganui Bay road
Nieuw Zeeland kent natuurlijk veel mooie wegen om te rijden. Maar de mooiste is voor mij de compleet onbekende en zelden gereden Whanganui Bay road . Deze onverharde, maar goed berijdbare, weg tussen Golden Bay en de Anatori rivier is echt een pareltje waar toeristen een zeldzaamheid zijn. Deze 44 km lange weg ligt in het uiterste noordwesten van het Zuidereiland en is eigenlijk een groot hoogtepunt. De eerste 25 km zigzagt de weg dwars door de schilderachtige Whanganui baai langs diverse inhammen. Vooral tijdens hoogtij is dit prachtig, je hebt het idee dat je dwars door het water heen rijdt. Als de baai is afgelopen kom je uit bij het Paturau strand, een strand vol met bizarre rotsformaties. Tot slot gaat de weg verder door moerasgebied om vervolgens door een gebied vol met kalkstenen kliffen te rijden en uiteindelijk uit te komen bij de Anatori rivier. Hier houdt de weg op en zul je weer aan de terugweg moeten beginnen. Ondanks dat de weg slechts 44km lang is moet je geen haast hebben. Er is teveel moois onderweg en je bent niet helemaal naar deze afgelegen uithoek van het eiland gereden om hier gehaast doorheen te gaan. Wij hebben ruim 2 dagen over deze weg gedaan en hebben onderweg op twee verschillende stranden gekampeerd met onze camper. Voor mij was dit mijn favoriete route buiten de gebaande paden.
Mam ik wil uit de boo
Deze kleine heeft zijn moeder grijze haren bezorgd. Hij wou maar niet rusten en liep overal maar op en over. In een boom kruipen ging makkelijker dan er alweer uit te kruipen. Een paar keer heeft moeder moeten helpen door hem een zetje te geven.
Nieuw-Zeeland • Queenstown omgeving
Nieuw-Zeeland • Queenstown omgeving
Hertje in het Paradij
In Nieuw Zeeland ligt het plaatsje Paradise en die naam is terecht. Veel toeristen komen hier niet dus Je mag de route langs hoge bergen, groene heuvels en weilanden, ruige kliffen en indrukwekkende meren vrijwel helemaal alleen afleggen. Wat een straf… Om er te komen rij je bij Queenstown noordelijk langs het prachtige lake Wakatipu. Alleen deze weg maakt de rit al de moeite waard. Maar je bent er nog lang niet. Na zo’n 45 minuten rijden kom je uit in het plaatsje Glenorchy, heerlijk gelegen met aan de ene kant het meer en aan de andere kant een bergketen. Dit is je laatste mogelijkheid om wat eten en drinken te kopen. Vanaf hier wordt de weg onverhard en steeds smaller. Maar gezien het prachtige landschap waar je doorheen rijdt wil je ook helemaal niet hard rijden. Uiteindelijk kom je na ruim een half uur rijden, als je denkt, waar komt deze weg ooit uit, bij het bordje Paradise. Oke? Dit is het dan? Een gravelweg met enkele boerderijen er aan. Dat was wat wij als eerste dachten. Ik had er prachtige foto’s van gezien en lovende verhalen op het internet. Maar dat alles lijkt niet op dit. Ik had wel gelezen dat je ergens een klein stukje omhoog moest rijden en daar je auto moest parkeren om aan de wandeling te beginnen. Maar waar? Een paar keer op en neer gereden en uiteindelijk in een bocht aan de weg was een klein parkeerplaatsje aan een gesloten hek. Wat bleek, je moest het hek openen, de heuvel oprijden en daar parkeren. Zo gezegd zo gedaan en boven op de heuvel, onzichtbaar vanaf de weg ligt het plaatsje. Het is net een museum of een filmdecor, zo mooi. Vanaf daar loopt een wandeling van ongeveer een uur door een gebied met groene glooiende heuvels met uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Zo af en toe een paar paarden, een knusse boerderij en het plaatje is compleet. Wauw. Dit is nieuw Zeeland zoals het hoort te zijn. Als je dan ook nog een mooi hertje tegenkomt dan is het plaatje helemaal perfect.
Leven in droogte
Gemsbokken (ook wel oryxen of spiesbokken genoemd) leven voornamelijk is extreem droge gebieden. Ze kunnen soms wekenlang zonder water, omdat ze veel vocht opslaan in hun lichaam. Het is dus niet zo gek dat juist deze bijzondere dieren kunnen overleven in de gortdroge Namibwoestijn. Regelmatig zie je ze in solo of kleine clubjes rondtrekken. Eén van de mooiste en minst bekende plekken binnen de Namibwoestijn is het NamibRand Nature Reserve. Een plek die met name ongekende schoonheid laat zien in de vroege en late uurtjes. Je kunt dit gebied ook te voet ontdekken door met een gids een 2 daagse wandeltocht te maken, waarbij je in de open lucht slaapt onder een deken van ontelbare sterren.
Waterbok tijdens...zo
Het grootste voordeel van overnachten in het Krugerpark zelf in plaats van net er buiten, vind ik de zonsopkomst en zonsondergangen die je dan kunt meemaken. Zo stond deze waterbok in de laatste zonnestralen aandachtig te kijken naar het struikgewas. De bok op de foto is nog jong, zijn hoorns zijn namelijk nog niet lang en gebogen zoals bij een volwassen exemplaar. De waterbokken leven vaak in kleine kuddes en bijna altijd in de buurt van water.
Rifugio Locatelli
Iets wat de Italianen goed doen in de Dolomieten, is het bouwen van berghutten op de meest prachtige locaties. Eén van de bekendste hutten is Rifugio Locatelli (op 2450 m hoogte). De hut geeft uitzicht op Tre Cime di Lavaredo: de bekende drie rotstorens en op Monte Paterno (de piek links op de foto). Aan de andere zijde van de hut liggen de 2 Piana-meertjes. Kortom: een fotogenieke locatie en in het bijzonder bij zonsopkomst en -ondergang. Deze foto is genomen tijdens het laatste avondlicht. Helaas was de hut al gesloten toen wij hier waren eind oktober (dus moesten we nog een lange tocht met hoofdlampen op maken om terug te komen bij de auto). In de zomermaanden kan het hier erg druk worden en is vooraf reserveren wel aan te raden als je gegarandeerd wil zijn van deze mooie slaapplek. Naast de rifugio ligt ook nog een piekklein kapelletje.
Mustang
Een paar weken lopen op een hoogte van gemiddeld 4000 meter is even wennen. Aan de ijle lucht en in het geval van Mustang ook aan de geweldige natuur en de woestheid van het landschap. Inmiddels is het anders , maar in 2011 waren er nog geen wegen en liep je van het ene dorp naar het andere. Eten, tenten en alles wat je nog meer nodig hebt, moesten we meenemen en dat leverde een hele caravaan aan bepakte jaks en paardjes op. Langs de grote rivier die uit Mustang komt, de Kali Gandaki, konden we soms een stuk vlak lopen, voordat hij weer in een kloof verdween. En er waren geen bruggen en de rivier oversteken was dan ook een heel avontuur.
Een brug te ver
Als je van Reine richting Å rijd kom je over deze brug. Het leek ons machtig om dit vast te leggen met de drone. Het werd uiteindelijk de spannendste vlucht die ik tot nu toe maakte. Omdat het landschap zo groots is moest de drone een heel stuk verder de zee op om alles in beeld te krijgen. De wind die ineens kwam opzetten was niet min. Elke seconde weer een nieuw alarm dat af ging. Snel maakte ik deze shot en met elke meter terug een 'warning' op mijn scherm vloog ik terug. Een 2e keer durfde ik niet aan. Dus het was wachten tot nu (4 maanden later) of het beeld gelukt was. Nog nooit zoveel gezweet tijdens een drone-vlucht, maar blij dat ik het heb kunnen vastleggen. Om de grootsheid te kunnen inschatten: in het midden van de brug rijd een grote camper.
Hoog gelegen
Het Tijgersnest is een van de hoogtepunten van Bhutan. Het klooster is gelegen op grote hoogte, hangend aan een klif 3120 m boven zeenivieau boven de Parovallei. Het bestaat uit 8 grotten met vier hoofdtempels. De klim er naar toe moet je er voor over hebben. Er is niet met een voertuig te komen. De afstand van de parkeerplaats tot boven is zo ongeveer 5 a 6 km. Let wel. Je loopt op hoogte en je overbrugt 500 m tijdens je tocht. Een beetje conditie is dan wel gewenst. Voor mij was de weg er naar toe het meest speciaal. Ineens doekt het klooster voor je op en wordt je tocht beloond. Je mag binnen niet fotograferen en je moet al je spullen opbergen in een kluisje.
Toverstafje
Het is 18 oktober en pikkedonker als we in alle vroegte de slaapzaal van Rifugio Palmieri uit sluipen. Eerst een mok thee en daarna naar het meer om de zonsopkomst te fotograferen. De hut ligt direct aan het meer, dus ik hoef niet ver te lopen. In de verte zie ik al een paar hoofdlampjes wat hoger op de berg dansen. Het is windstil en er is een strakke reflectie, dus ik zoek het wat lager aan de oever van het meer. Het is stil…..alleen de vogels zijn al wakker en trakteren mij op een ochtendconcert. Aan de oever zie ik wat afdrukken van hoefjes. Waarschijnlijk herten die hier zijn komen drinken. Ik zet mijn statief op en kruip diep weg in mijn jas….het is koud. Het eerste licht kleurt het topje van de berg rood en dan komt al snel de zon op. Het lijkt alsof de bomen langs het meer één voor één met een toverstafje geel worden gekleurd en voor mij is dit even de mooiste plek op aarde waar ik kan zijn vandaag. Dan wordt de magie opeens wreed verstoord door een paar drones die worden opgelaten. No offence t.a.v. de reporters hier die graag dronebeelden maken….ook ik vind de beelden vanuit de lucht prachtig, dus probeer de herrie letterlijk en figuurlijk gelaten over mij heen te laten komen. Maar in mij zit ook een duiveltje die het liefst de irritante bromvliegen uit de lucht zou willen meppen. Maar niets of niemand - ook geen drone - kan dat eerste magische uurtje van mij afpakken. En als het zonnetje al weer wat hoger aan de hemel staat en de drones weer binnen zijn gehengeld keert de rust weer terug. NB: Refugio Palmieri (te zien op de foto) is de enige hut in de Dolomieten die tot eind oktober/begin november geopend is – juist vanwege de populariteit onder fotografen om in deze periode van het jaar de herfst vast te leggen. Er zijn rond deze tijd van het jaar maar 20 bedden beschikbaar, dus vooraf boeken is wel een aanrader.
Holy Trinity Church
De beroemde 14de eeuwse Tsminda Sameba (Drie-eenheids-)kerk in Gergeti ligt op 2170 meter hoogte in de Kaukasus, aan de voet van de Mount Kazbeg (5033m) een van de hoogste toppen van Georgië. Legende van de Gergeti (Holy Trinity) kerk: In Mtskheta werd een rund geslacht voor de adelaar, daar waar hij het bot zou opeten wordt een kerk gebouwd. Eerst landde hij in Ananuri en hier werd een kerk gebouwd, later bij een landingsplek werd nog een kruis neergezet, en het hele been ging hij op een top bij Gergeti opeten, aan de voet van de Kazbeg, hier werd dus de Tsminda Sameba kerk gebouwd op 2170 meter. Het dorp beneden heet Stepantsminda. Kazbeg (een slapende vulkaan) met besneeuwde top prachtig afsteken tegen de blauwe lucht, met 5047 meter een van de hoogste toppen van de Kaukasus.
Indonesië • Bromo Tengger Semeru NP
Indonesië • Bromo Tengger Semeru NP
Sunset @ Bromo
Bij het Bromo Tengermassief waan je je op een andere planeet. In alle vroegte je bed uit om de zon te zien opkomen boven het vulkaanlandschap om vervolgens in een oude jeep door een maanlandschap naar de Bromo-vulkaan te rijden. Na een korte wandeling over de sea of sands, klim je in een kwartier naar de kraterrand. Daar hoor je de vulkaan rommelen en zie je vulkanisch as omhoog komen met de enorme rookpluim. Een energieke vulkaan in een onaards landschap, een fantastische ervaring. Veel dichterbij het midden van de aarde ga je niet komen. De zonsopgang is al een hele beleving. Een ware kleurenexplosie, van donkerblauw naar roze en oranje om ten slotte te eindigen in een bruin gouden gloed voordat het lichtblauwe ochtendlicht zijn intrede doet. Magisch! De morgenstond heeft goud in de mond, dat was zeker hier van toepassing. Voor ons was dit één van de mooiste bestemmingen tijdens onze reis door Indonesië.
Lac Blanc
Hoewel een winterse foto, is dit toch echt hartje zomer. Tot medio juli ligt er nog veel sneeuw en ijs op deze hoogte. Vanaf het gletsjermeer heb je een prachtig zicht op het tegenoverliggende Mont-Blanc massief (de top van deze hoogste berg van Europa is nog net zichtbaar rechts op de foto). Een overnachting in de hut die aan het meer ligt is een aanrader, zodat je dit panorama met zonsondergang en -opgang kan bewonderen.
Weg dromen
In Tatacoa woestijn heb je even het idee weg te dromen alsof je op de maan zit. Verschillende rotsformaties en hier en daar een cactus of boom en natuurlijk de mooie ride tinten. Het is een mooi stukje natuur in het land. Het ligt wat van de gebaande route en daarom nog niet overlopen met toeristen. Het is de omweg waard.